Nëse sistemi është i organizuar që ne nxënësit të anojmë në të qenurit dijedashës e jo notedashës, s’do të ishte në këtë formë diskutimi rreth vlerësimit të njohurive tona.
Avancimi ynë si i tillë fillon nga prindi. Përkushtimi i tyre në edukaten, vullnetin, deshiren, aftesine e djalit apo vajzes se tij, e jo si kërkesë primare të jetë një notë e arsyetuar mbi një krenari ‘të rrejshme’ në shoqëri.
Vijimësia e përkushtimit të prindit do duhej të varej nga një punë me vlera nga mësuesi. Kur mësuesi ka vënë te nxënësit si qellim dijen e jo notën.
Nëse do të ishim më largpamës, do t’i ulej rëndësia vlerësimit nga të zhvlerësuarit. Përderisa nxënësi është pasqyrim i punës së mësuesit, dhe ne vleresohemi thjeshtë me një numer, i bie se është vetëzhvlerësim nga ana tij.
Edukata me bazë prindin e përkushtuar, arsimi me bazë mësuesin me vlera,
do ta binte efektëshmerinë e binomit edukativo-arsimor, reflektim i të cilit do të jemi ne, nxenësit.
MELEQE AVDULLAHI