Sahit Osmani
Juve zogj që ikni në shtegëtim
Ne nuk do t’ua prishim çerdhet
E dimë se i ngritët me mundim
Pa ndonjë arkitekturë moderne
Thërmohen gjethet degëve të pyllit
Kërkojnë ndihmë dridhshëm në erë
Krahët tuaj me shpejtësi lëvizin
Dashuritë t’i lidhin me zemër të qiellit
Ndarjet lënë dhimbjet pa lamtumirë
Me ëndrrën që të ulen në rrezet e diellit
Jo si gjethe të këputura vjeshte
Por si këngë cicërimash në pranverë
Do të bëhem roje besnike e çerdheve
E dimë që ju na i latë në besim
Braktisje do të thotë ta lësh pragun e jetës
Largimi do të na shfaqet me mallëngjim