Paksa ndryshe…
Mediat tona, radiot, TV-të, gazetat dhe portalet po e promovojnë thuajse vetëm muzikën e sportin… Kurse ekonominë, shkencën, librin, punën… gati se fare jo. Për ditë emisione të mërzitshme, u lodhëm me fytyrat e njejta.
Unë vetë jam marrë me art dhe me sport (merrem akoma), por këto, në të vërtetë, janë branshe “parazite” të shoqërisë. Aty fitojnë një numër i vogël njerëzish, por këto branshe (fusha) nuk e punësojnë popullin masivisht. E në këtë kohë më së shumti na duhen vende të punës se çdo gjë tjetër.
E kuptoj që promovimi tejmase i kulturës na ka mbetur nga lufta për ruatjen e identitetit (tepër të rrezikuar) shqiptar brenda ish Jugosllavisë.
Por sot na duhet puna e milingonës shumë më tepër se këngët e gjinkallës…
Arsimi, mjekësia, bankat, telekomi, sporti, kultura, turizmi, mediat…. etj… duhet ta marrin rolin e duhur, a ai është shërbimi ndaj PUNËTORIT dhe NDËRMARRËSIT, që PRODHON.
PRODHIMI në përgjithësi, e sidomos ai INDUSTRIAL, është bazë e ekonomisë (lexo: mirëqenies) së një shteti, nga ku pastaj përfitojnë edhe arsimi, mjekësia, kultura, bujqesia, shteti… me një fjalë të gjithë të tjerët. Por mu ky (prodhimi) promovohet vetëm kalimthi ose fare pak…
A DUAM NE TË PUNOJMË?
SIGURISHT QË DUHET TË DUAM (por…)
Kosova si shtet, prioritetet shoqërore duhet t’i identifikojë sipas rradhës dhe sipas gjendjes faktike shoqërore.
Një sportist “Filani” dhe një ndërmarrës “Fisteku”, që arrin produktin ta plasojë në BE, nuk e kanë të njejtën vlerë për shoqërinë.
NUK DUHET TA KENË.Pse?
Sportisti punon tepër, e ngre flamurin e shtetit krahas flamujve të tjerë, por nuk i jep askujt punë, madje (në rastin e Kosovës) kërkon ndihmë për sportin që e zhvillon…
E ndërmarrësi i furnizon 50-200 familje me të ardhura (200-600 persona), gjithashtu mbush buxhetin e shtetit përmes pagesës së tatimit (Gjithnjë e kam fjalën për ndërmarrës të ndershëm, e kurrsesi jo për hajn, apo bashkëpunëtor në shërbim të pushtetit të korruptuar)
Për mua puna është në rend të parë, të tjerat kur ka kohë dhe para. Poashtu krahasim të njejtë do të kisha bërë mes një këngëtari dhe ndërmarrësi. Madje këngëtari fiton shumë e nuk e punëson askend.
Sado që i gëzohem sukseseve të sportit tonë, arritjeve të kulturës sonë, aq më shumë brengosem për njëfarë lloj mosinteresimi shoqëror për mirëqenie të PËRGJITHSHME. Duhet shikuar që shumica e shoqërisë sonë të ketë një standard solid. Neve na duhet një ndryshim i mentalitetit.
Në perspektivë nuk duket kjo, por si gjithmonë, shpresa vdes e fundit.
Faton Piraj